Filmlerin Az Bilinen Yüzleri - Afişler 2

Geleneksel Hayat Tespitleri #9 - İnsan Ayrılan Hayvandır

İnsanın hayatında, her şeyin yolunda gittiğini sandığı anlar vardır.

Dublörün Dilemması'ndan fırlamış gibi duran bu cümle, mutlu günleri anlatırken, kaçınılmaz bir hayal kırıklığının da habercisidir. İnsanın başına ne geliyorsa tedbirsizlikten gelir. İşte durumun böyle olmasına rağmen zamanın akışını kapılıp tedbiri elden bıraktığı, her şeyin yolunda gittiğini sandığı bi anda kaçınılmaz olan şey olur. İnsan üzülür! 

Her şeyi kontrol edemiyoruz. Kocaman bir evrensel kümede zaman zaman bizim hayatlarımızla kesişen insanları oluyor. Bir şekilde hayatlarımıza giriyorlar; bazıları neşe katıyor, bazıları mutluluk katıyor, bazıları hiçbir iz bırakamıyor. Biliyoruz ki mutluluk katanlar aynı zamanda mutsuz etme potansiyeli en yüksek kişiler oluveriyor. 

Her umut sonrası hayal kırıklığı kaçınılmazdır. Mutluluk, mutsuzluğun manyetik zıt kutbudur; iki kutup arasında duygu alan çizgileri bulunur. Tek duygusal kutup elde edilemez. Umut etmeyen, hayal kurmayan insanın üzüleceği tek husus umut etmemesidir.

İnsanoğluna hayvan demiyorum. Hep ayrılır da demiyorum. Hayvana en çok yakınsadığımız anların ayrılık sonraları olduğunu iddia ediyorum. Birinden, bir yerden, bir işten, bir siteden, en sevdiğinden... Harbiden insan neden bu kadar çok ayrılır?

Cem Karaca "Doğarken ağladı insan / bu son olsun bu son." derken fazla iyimsermiş. Fazla iyimserlik de bir yerden sonra tıpkı fazla karamsarlık gibi ancak şarkı sözü olabiliyor. Gerçekler daha ılımlı ve umut verici sadece.

Hayat hep devam eder.