Bu gece yüzüm bir karış ve canım sıkkın şekilde eve dönerken apartmanın girişinde iki kardeşi -evet, tanımıyordum ikisine de. Bakmayın bana öyle, bu devirde kim iyi komşu ki!?- oyun oynarken gördüm. Biri kız biri erkek, yaşları sekizden küçük olan bu iki kardeşten kız olanın abla olduğunu anlamam zor olmadı. Merhaba dediğimde, yüzlerinde öyle bir tebessüm -bir tebessüm nasıl betimlenir inanın hiç bilmiyorum.- oluştu ki, görünce “işte hayat bu yüzden güzel” dedim kendi kendime. Gülen insanları görmek, özellikle de çocukları görmek hayatı güzel yapmaya yeterli. Hayat bi’ karşılıklı sevince, bi’ de gülünce güzel.
0 yorum:
Yorum Gönder