Mektup...

Hayatım boyunca birkaç satırdan daha fazlası yazılmadı benim için. Hele böyle güzel olanı ve aradaki mesafeyi hiçe sayıp kalbimin derinliklerine etkileyecek olanı hiç yazılmamıştı. Benim için iki satırlık tanım bile yapılmamıştı daha önce. İşte aşağıda yayınlayacağım mektubu doğum günüme saklamak istiyordum, çünkü onun bir parçasıydı ama fark ettim ki ben bu kadar bekleyemeyeceğim. Okumaktan bıkmayacağım ve daha iyisinin yazılabileceğini de hiç sanmıyorum. Şöyle ki;

"Seninle yaklasik alti ay önce Twitter'da tanistik. Seni ben eklemistim. Sessiz kösende, uzaklara bakiyordun fotografinda. Evet, uzaklara bakiyordun ilk gördügüm fotografinda. Ve sanirim bu hic degismedi sende. Sen hep uzaklara bakiyorsun gördügüm fotograflarinda. 

Akli basinda, entellektüel biri oldugun belliydi. Ben de ekledim seni...

 

Ilk mesajlasmalarimizda ben sana "sizi izliyorum cünkü tanimak ve anlamak istiyorum" demistim. (Cünkü neden izledigimi sormustun yanlis hatirlamiyorsam). Sen de her zamanki mesafeli tavrinla "zamani var" gibi bir aciklamada bulunmustun. Hatirliyor musun? 

 

Sonrasinda takip ettik birbirimizi Twitter'dan. Sohbet ettigimiz de oldu, tartistigimiz da. Hatta bi keresinde iyice abartip kopma noktasina gelmistik de sonrasindan tekrar arkadas olmustuk:)

Zamanla birbirimizi daha iyi tanidigimiza inaniyorum. Hassas noktalarimizi kesfettik. Samimi olduk. Hatta aylar öncesinden msn adresini istemistim de vermek istememistin. Sonrasinda sen teklif ettin. Galiba biraz zaman aldi güvenini kazanmam:)

Acikcasi sunu hep düsündüm; Eger aramizda böyle büyük bir mesafe olmasaydi, eminim, sevdigim ve saydigim dostlarimin arasinda olacaktin. Simdi ise internetin bize verdigi sinirli imkanlarla idare ediyoruz. Olsun. Hic yoktan iyidir:)

 

Seninle olan sohbetlerimizde hep sunu fark ettim. Hani bir söz vardir ya, "bazi insanlar gecmiste, bazilari gelecekte yasar. cok az insan bugünde yasar" diye? Hah iste, sen de mazide yasayan insanlardandin benim icin. Buna bazen kizdim, kizdim cünkü seni düsündüm. Ama her zaman da saygi duydum. Seni tanimlayacak kadar tanimadim belki ama gördügüm kadariyla cok derin bir insansin. Sadece kendi kiymetini bilmiyorsun. 

Bu dogum gününde senin icin en büyük dilegim budur; Kendi kiymetini bilmeyi ögren... 

Sohbetlerimizden cikardigim kadariyla, son derece duygusal ve sevdiklerine düskün bir insansin. Sevdiklerin ugruna kariyerini bile arka plana attigini senin sayende ögrendim. Ve saygi duydum... 

Kardesine olan düskünlügün, saygin, bencil olmayisin sana olan saygimi arttirdi. 

 

Dogayi sevmen, bilimle ilgilenmen, sevdiklerine sirtini dönememen bi zamanlar seninle tartistigimiz "hümanizm" kavramini getiriyor aklima. Sen hümanistsin benim gözümde. Hem de fizikcisin! Benim cok saygi duydugum bir meslek bu. Ve sen de bunu biliyorsun. Hatirlarsan, ben senin fizikci oldugunu dahi bilmiyordum fizikcileri överken:) Güzel bir tesadüf oldu. Bazen rakamlardan/sayilardan bunaldigini da söylesen, onlarsiz yapamayacagini düsünüyorum... Insanin kanina girmeye görsün bu tür seyler!

 

 

Biliyorum hic kolay degil ama ben senden bu dogum gününde, ve hayatinin geriye kalan döneminde mutlu olmani diliyorum. Mutluluk bazen askla gelir, bazen alinan güzel bi notla, ya da patronun pohpohlamasiyla... Ama ben bunu dogru bulmuyorum. Ben insanin kendi basina da mutlu olabilecegine inaniyorum. Ve sana iste tam da böyle bir mutluluk diliyorum... Yasadigin icin, saglikli oldugun icin, akilli ve bilgili oldugun icin, bir aileye sahip oldugun icin, calisabildigin ve sevebildigin icin... mutlu olmayi hak ediyorsun. Bunlardan birini dahi kaybeden insan, mutsuzlugu tadar. Oysa bunlara sahipken bilemez aslinda ne cok mutlu olmasi gerektigini... Sana kaybetmeden kiymetini bilecegin bir mutluluk diliyorum. 

Insan ancak farkindaligiyla mutlu olabilirmis gibi geliyor bana. 

 

Kendinle ne kadar iyi anlasiyorsun? Bunu sordun mu hic kendine? Sana ruhunun resmini ciz desem, nasil bir tablo cikar ortaya?

Yillar önce bu soruyu kendime sordugumda, aglayarak bitirmistim günü. Ruhumun portresi aci vermisti bana. Zaman aldi ama kendimle barismayi, kendimi sevmeyi ve kendimle iyi anlasmayi ögrendim. Ve bu dogum gününde kendini sevmeni diliyorum, kendinle iyi anlasmani... kendinin en ama en iyi arkadasi olmani. 

Cünkü hayatta her ne kadar dostlarimiz ve sevenlerimiz de olsa, yalniziz. Bu derin yalnizlikla da ancak kendinle arkadas olarak bas edebilirsin. Kimse seni senin kadar düsünmez, düsünemez... Bunun farkinda olmani diliyorum..."

Bu yazı için teşekkür etmemin ne kadar yetersiz olacağının farkındayım ama şu anda ne yazık ki yapabileceğim bir şey de yok. Ama şundan emin olabilirsin ki artık moralim bozulduğunda, canım bir şeylere sıkıldığında ya da umutsuzlukla dolandığım anlarda geriye dönüp tekrar ve tekrar okuyacağım bir yazım  var artık. Daha önce de yapmıştın, hatta defalarca yapmıştın, en umutsuz anımda gelip bana destek olmuştun. Ama bunu hak edecek kadar faydam olmamasına rağmen her zaman kıymetimi bildin. Ahh ben ise hep eksik bıraktım, yeterince ilgilenmedim, hatta dışladığım bile olmuştu... Şimdi dönüp özür dilemem bir şeyi değiştirmeyecek biliyorum ama artık bildiğim bir şey varsa, yapılabilecek en büyük kötülüğü yapsan bile içindeki o güpgüzel kalbi hep göreceğim... Tavsiyelerini hep ciddiye aldım bilmeni istiyorum. Bundan sonra da böyle olacak. Artık seni canımdan biliyorum... Daha iyisini hak etmene rağmen daha iyisini senin için yazamayacağımdan neredeyse eminim ama elimden gelenin, kalbimden geçenlerin en iyisini yazacağıma, bundan sonra daha anlaşılır ve mesafesiz olacağıma yemin edebilirim. Benim mektubumda görüşmek üzere... Sevgilerimi sunuyorum...